Hoe kansarme kinderen in West-Nepal een thuis hebben en zich kunnen ontwikkelen.

Een thuis hebben is niet vanzelfsprekend. Een thuis bieden is dat evenmin. Dat ervaart Maya, een vrouw uit West-Nepal dagelijks. Ze zet zich al 23 jaar met hart en ziel in om kansarme kinderen op allerlei manieren een thuis te bieden.

In maart van dit jaar verbleef ik een week bij Maya en haar kinderen en kon haar liefdevolle beschutting zelf ervaren. Graag deel ik een verhaal met je over hoe een van de kinderen een thuis vindt bij haar.

In Humla woont een arme familie met vier jonge kinderen in een lemen hut. Het is een afgelegen dorp in een onhergzame provincie in Nepal. Het leven in dat kleine afgelegen dorpje hoog in de bergen is hard voor de mensen. De meeste inwoners leven van de opbrengst van een klein stukje land of zijn loonwerkers op het land van een klooster. Het is er zo arm dat de mensen geen schoenen dragen en op blote voeten lopen. Er is geen medische zorg, geen onderwijs, alleen maar heel basaal werken, eten en leven van wat het seizoen brengt. Onderling wordt er wel wat geruild, maar dat verandert niets aan de armoede.

De moderne tijd is hier ver weg.

De vader en moeder van het arme gezin doen wat ze kunnen om hun kroost te voeden. Het zijn lange dagen op het land. Toch is het eten karig. Een maaltijd per dag is eerder regel dan uitzondering. De kinderen weten echter niet beter, dit is hun thuis. Zoals dat gebruikelijk is helpen ze mee zodra ze kunnen lopen. Er lijkt niets aan de hand, tot het noodlot toeslaat.

…

Thuis bij Maya in NepalLees meer »